OJCIEC HONORIUSZ KOWALCZYK OP
 

     

 

 

 

 

 

    Najważniejsze daty z życia O. Honoriusza Kowalczyka:

• 26 lipca 1935 r. we wsi Duczymin koło Chorzel na Mazowszu przyszedł na świat Stanisław Kowalczyk. Jego rodzice, Józefa i Antoni, prowadzili gospodarstwo rolne.
• 1 sierpnia 1935 r. rodzice urzędowo zarejestrowali fakt narodzin Stanisława. Ta data została przyjęta w dokumentach jako dzień jego urodzin.
• W 1940 roku Stanisław wraz z rodzicami i młodszym bratem Kazimierzem udali się na wysiedlenie, do końca wojny przebywali na terenie Puszczy Kurpiowskiej we wsi Raszujka.
• Jest rok 1945 – po powrocie do Duczymina na wiosnę Stanisław został przyjęty do drugiej klasy szkoły podstawowej, a od września rozpoczął klasę trzecią.
• W 1950 roku ukończył szkołę podstawową i rozpoczął naukę w Małym Seminarium u Marianów w Warszawie.
• 17 lipca 1952 roku po ukończeniu drugiej klasy Małego Seminarium zgłosił się do nowicjatu Dominikanów w Poznaniu. Otrzymał habit Św. Dominika i nowe imię – Honoriusz.
• W latach 1955 – 1962 studiował w Krakowskim Kolegium Filozoficzno – Teologicznym Dominikanów.
• 15 czerwca 1961 roku Honoriusz przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa Juliana Groblickiego w Dominikańskim kościele Świętej Trójcy w Krakowie.
• 25 czerwca 1961 roku odprawił mszę świętą prymicyjną w Duczyminie.
• W roku 1962 otrzymał dyplom ukończenia studiów w Kolegium Filozoficzno – Teologicznym Dominikanów w Krakowie. W tym samym czasie został wychowawcą młodych braci w Poznaniu. Pełnił również funkcję promotora do spraw powołań, jednocześnie studiował na wydziale teologicznym KUL-U i specjalizował się w teologii mistycznej w Prymasowskim Instytucie Życia Wewnętrznego. Otaczała go młodzież z różnych środowisk, a także dorośli.
• W latach 1970 – 1971 przebywał we Francji i Rzymie.
• Od 1972 roku do 1974 roku przebywał poza Poznaniem, najpierw w Tarnowie, gdzie pracował jako katecheta, a następnie w Krakowie, gdzie był duszpasterzem młodzieży szkół średnich.
• W 1974 roku wrócił do Poznania, i objął funkcję głównego duszpasterza akademickiego w kościele o. Dominikanów. Pomagał ludziom, zwłaszcza młodym, w odczytywaniu ich drogi do Boga.
• W latach 1978 – 1983 zainicjował wydawanie „Przystani” pisma wspólnoty duszpasterskiej dominikanów, wychodzącego w drugim obiegu. Było to forum informacji, rozmów i poszukiwań odpowiedzi na pytanie jak żyć uczciwie, po chrześcijańsku? O. Honoriusz był nie tylko wiernym swojemu powołaniu kapłanem, charyzmatycznym nauczycielem, ale także utalentowanym człowiekiem pióra.
• W 1981 roku był duszpasterzem młodzieży strajkującej. Był przy studentach w różnych okolicznościach, a zwłaszcza w czasie strajków i aresztowań, dodawał otuchy, ostrzegał, okazywał moralny wymiar oporu. Skupiał wokół siebie ludzi walczącego podziemia, stanowił faktyczne i moralne wsparcie dla „Solidarności”.
• Po 13 grudnia 1981 roku o. Honoriusz organizował pomoc dla internowanych, na mszach świętych za Ojczyznę gromadzili się ludzie różnych profesji i stanów, wygłaszał kazania patriotyczno-religijne. Stał się nieformalnym duszpasterzem „Solidarności” i opozycji demokratycznej w Wielkopolsce.
• W czasie stanu wojennego o. Honoriusz organizował liczne działania charytatywne. Wspomagał ludzi prześladowanych i skrzywdzonych. Organizował rozdział darów, które były przywożone z zagranicy.
• Ośrodek Pomocy Represjonowanym Politycznie istniał w dominikańskim klasztorze od drugiego dnia stanu wojennego. Powstał przede wszystkim z inicjatywy o. Honoriusza. Pomoc represjonowanym dotyczyła sytuacji prawnej, materialnej, zdrowotnej. Ośrodek ten pełnił wiele dodatkowych funkcji, takich jak: wydawnictwo, kolportaż, organizowanie wykładów, pielgrzymek, pomoc Armenii, dzieciom Białorusi i Ukrainy, więźniom kryminalnym.
• Działalność o. Honoriusza sprawiła, że stał się on celem ataku władz. Był ciągle inwigilowany, śledzony i zastraszany przez funkcjonariuszy Służb Bezpieczeństwa.
• W dniu 17 kwietnia 1983 roku o. Honoriusz został ciężko ranny w wypadku samochodowym w Wydartowie koło Mogilna. Zmarł w szpitalu w Poznaniu 8 maja 1983 roku., kilka tygodni po wypadku, którego okoliczności do dziś nie zostały wyjaśnione.
• 12 maja 1983 roku odbył się pogrzeb o. Honoriusza na cmentarzu przy ul. Lutyckiej, który stał się wielką manifestacją patriotyczną ludności Poznania.
• 31 sierpnia 2006 roku o. Honoriusz odznaczony został pośmiertnie przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
• W dniu 18 września 2011 roku w 50-lecie święceń kapłańskich dominikanina, podczas uroczystej mszy świętej z udziałem bp płockiego Piotra Libery odznaczenie zostało zawieszone przy obrazie Matki Bożej w Duczyminie.

 

    W szkole powstał kącik pamiątkowy poświęcony o. Honoriuszowi Kowalczykowi: